Ghost Dog: The Way of the Samurai (1999)

Επαγγελματίας δολοφόνος, πιστός στους κώδικες ενός αρχαίου κειμένου των Σαμουράι, πληροφορείται ότι η μαφιόζικη οικογένεια με την οποία συνεργάζεται, τώρα τον θέλει νεκρό… Μεταφέροντας τον παράδοξο μικρόκοσμό του σε μια αστυνομική ταινία, ο Jim Jarmusch βαδίζει στα χνάρια του «Νεκρού», ποτίζοντας την ταινία του με νότες ιδιόρρυθμου χιούμορ, έντονη μελαγχολική διάθεση καθώς και σταγόνες νοσταλγίας μιας εποχής όπου ο λόγος της τιμής και η αξία της φιλίας όρθωναν φάρους στην ψυχοσύνθεση μιας ολόκληρης κοινωνίας. Οι αργές περιπλανήσεις της κάμερας, συνθέτουν το αμάλγαμα ενός Ταραντινικού γουέστερν. O Forest Whitaker επενδύει την ερμηνεία του με επιδεικτική μελαγχολική διάθεση, μετουσιώνοντας την σεναριακή εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του σε μια μυσταγωγία ελεύθερου πνεύματος. Και αυτό είναι που κάνει το Ghost Dog τόσο παράδοξα διαφορετικό: Η ψυχή που εσωκλείει στον πυρήνα του γράφει με ανεξίτηλο μελάνι την ιστορία ενός απροσάρμοστου χαρακτήρα που μοιάζει ξένος σε έναν κόσμο που τον έχει ξεπεράσει. Παρά τις βαθιές της ρίζες στο πεδίο των κοινωνικών αναφορών, η ταινία δεν στερείται τις διάχυτες κωμικές στιγμές που της προσδίδουν έναν πιο ανοιχτό τόνο στον συνολικό σκοτεινό καμβά της, ενώ και η hip hop μουσική επένδυση από τον RZA φαντάζει παράταιρα δεμένη με το τελικό αποτέλεσμα. Συμπερασματικά, το Ghost Dog επιτυγχάνει την απόλυτη συνοχή ετερόκλητων στοιχείων, συνθέτοντας ένα παζλ άκρως γοητευτικό και συναρπαστικό πίσω από τον ελάχιστα αβανταδόρικο τίτλο του