Gabbeh (1996)

Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, φτάνει σε ένα ποτάμι, όπου πλένουν το χαλί τους. Η γυναίκα είναι ντυμένη με ένα γαλάζιο παραδοσιακό φόρεμα, και ο άντρας της, για άγνωστο λόγο μιλάει τραγουδιστά. Το χαλί που πλένουν λέγεται γκαμπέ (γκιαμπέ) και είναι ένα παραδοσιακό είδος χαλιού, σχετικά πιο απλό από τα συνηθισμένα περσικά χαλιά. Αυτό το χαλί λοιπόν παίρνει μαγικά τη μορφή μιας νέας όμορφης γυναίκας, ντυμένης σαν την γριά, και η οποία αρχίζει να διηγείται την ιστορία της. Ανήκει σε μια φυλή νομάδων και είναι λυπημένη γιατί ο πατέρα της δεν την αφήνει να παντρευτεί τον άντρα που αγαπά, έναν καβαλάρη που τους ακολουθεί από μακριά. Έτσι αρχίζει αυτή η ταινία και στη διάρκεια της βλέπουμε κυρίως την καθημερινή ζωή των νομάδων, τις φάσεις που περνάει η ζωή τους (γάμος, γέννηση, θάνατος,) και οι οποίες αποτυπώνονται στα χαλιά που φτιάχνουν. Παράλληλα υπάρχουν και σκηνές ενός περιπλανώμενου δασκάλου που προσπαθεί να διδάξει τα παιδιά που δεν έχουν τη δυνατότητα να πάνε σχολείο. Διάβασα ότι για το Γκαμπέ, ο Μαχμαλμπάφ, εμπνεύστηκε από τον Παρατζάνοφ, αλλά εκτός από το θέμα των χαλιών που υπάρχει στο Χρώμα του Ροδιού, το ενδιαφέρον για τις παραδοσιακές κουλτούρες, ίσως και κάποιες σκηνές (η μικρή που χάνει την κατσίκα) ή το περίεργο μοντάζ(;), δε βρήκα μεγάλες ομοιότητες με το έργο του Παρατζάνοφ. Ο Μαχμαλμπάφ έχει το δικό κάπως αναρχικό και φαινομενικά τουλάχιστον πρόχειρο στιλ σκηνοθεσίας. Μπορεί το σενάριο να είναι κάπως κοινότυπο -όλες οι ταινίες γύρω από παραδοσιακές κοινωνίες επικεντρώνονται σε γάμους, κηδείες και άλλες εξωτικές τελετές- αλλά το Γκαμπέ έχει πολύ ωραία σκηνοθεσία και πανέμορφες εικόνες, είναι ένας ύμνος στα χρώματα.