The Master / Usta / Μάστορας (2009)

Το «Usta» αφηγείται την ιστορία του Dogan (Yetkin Dikinciler), ενός μηχανικού αυτοκινήτων μίας μικρής πόλης που ονειρεύεται να φτιάξει ένα μονοκινητήριο διπλάνο (μικρό αεροπλάνο). Ο Dogan δεν ενδιαφέρεται για το πόσα αεροπλάνα έχουν κατασκευαστεί μέχρι σήμερα ή για το αν το σχέδιό του θα κάνει πραγματικά την διαφορά για τον κόσμο της αεροναυπηγικής. Αυτό που θέλει μόνο είναι να δείξει σε όλο τον κόσμο ότι πραγματικά μπορεί να σχεδιάσει ένα τοπικό μονοκινητήριο αεροπλάνο και μπορεί να το κάνει να πετάξει. Ενώ ο Dogan δουλεύει τόσο καιρό στην αυλή του πάνω σε αυτό το αεροπλάνο, η γυναίκα του η Emine (Fadik Sevin Atasoy) δεν συμμερίζεται τον ενθουσιασμό του. Η Emine είχε μερικές αποβολές αλλά ακόμη θέλει να αποκτήσει ένα δικό της μωρό, παρόλο τον κίνδυνο. Όταν ο Dogan συνειδητοποιεί ότι υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που δεν πιστεύουν ότι ο Dogan θα πραγματοποιήσει το όνειρό του, αποφασίζει να πετάξει, παρόλο που δεν το έχει ολοκληρώσει, το αεροπλάνο του σε μία τοπική έκθεση αεροναυπηγικής.

Αλλά το αεροπλάνο συντρίβεται και το χειρότερο είναι ότι η γυναίκα του αισθάνεται παραμελημένη και αφήνει τον Dogan σε ένα ηθικό σταυροδρόμι. Διχασμένος ανάμεσα στον γάμο του και το όνειρό του. Τι πρέπει να κάνει ο Dogan ; Να σταματήσει να κυνηγάει το όνειρό του ή να σώσει τον γάμο του που καταρρέει; Το δίλημμα του Dogan μπορεί να ακούγεται απλό αλλά στην πραγματικότητα είναι η ιστορία πολλών ανθρώπων της Τουρκίας η οποία δεν έχει ειπωθεί ποτέ. Δυστυχώς, οι Τούρκοι μορφώνονται σε ένα γενικό σύστημα που καταπιέζει κατά πολύ την δημιουργικότητα και την ευρηματικότητα. Οι μαθητές που φοιτούν σε δημόσια σχολεία, χωρίς εξαίρεση, χρειάζονται υποστήριξη στην διδακτική ύλη μαθημάτων από το σύστημα των γνωστών «φροντιστηρίων», ένα σύστημα που στην πραγματικότητα στη Τουρκία είναι ομόλογο των σχολείων ενισχυτικής διδασκαλίας. Οι μαθητές, συνήθως τα Σαββατοκύριακα (σε μερικές περιπτώσεις και μετά το σχολείο), εξασκούνται στις ποικίλες μορφές που έχουν τα διαγωνίσματα επιλογής μαθητών. Εκτός των Λυκείων, ακόμη και τα καλύτερα κολλέγια και πανεπιστήμια δέχονται μαθητές με βάση ένα ακαδημαϊκό τεστ που γίνεται στο τέλος της σχολικής χρονιάς αφού οι μαθητές έχουν ολοκληρώσει την εκπαίδευσή τους. Ένα τεστ κατά το οποίο οι μαθητές είναι υποχρεωμένοι να επιλέξουν μία μεταξύ τεσσάρων ή πέντε επιλογών. Ακόμη και οι πιο καλοί μαθητές είναι ανάμεσα στους καλύτερους επιλογείς διότι απλά επιτυγχάνουν τον αποτέλεσμα χωρίς να παράγουν κάτι χειροπιαστό. Αυτό που εννοώ είναι ότι αρκετοί Τούρκοι όπως ο Dogan πράγματι ενθαρρύνονται να γλιτώσουν από το «κυνήγι της χήνας με τα χρυσά αυγά», όπως λέει και ο καθηγητής στον Dogan "Ένα ανεμόπτερο με κινητήρα δεν είναι και τόσο σπουδαίο. Δεν έχει σημασία που δεν το εφεύραμε. Το συναρμολογήσαμε ακριβώς εδώ. Ο στόχος είναι να πετάξει.

Μπορεί να ανταγωνιστείς με αυτό;". Για τον ιδρυτή αυτής της μοντέρνας δημοκρατίας, τον Mustafa Kemal, το σθένος να το ανταγωνιστείς αυτό θα είναι η πραγματική μάχη από το να φιλονικήσεις στην αληθινή μάχη αλλά για την Τουρκία του σήμερα, πρέπει να σταματήσεις να κυνηγάς τα όνειρά σου και να συνειδητοποιήσεις "το κεφάλαιο δεν είναι αρκετό, πρέπει να έχεις διασυνδέσεις, συνεργάτες και κοινότητα". Λοιπόν, τα εύσημα στον Karatas και την ομάδα του για αυτό το αριστούργημα επανεξέτασης της σημερινής Τουρκίας, όσο και για το καστ, τις ερμηνείες και την κινηματογράφηση. Η αρμονία μεταξύ των παλιών ηθοποιών και των νέων εναρμονίζεται απόλυτα με την ζεστή ατμόσφαιρα της ταινίας. Η χημεία ανάμεσα στον Atasoy και την Dikinciler ως σύζυγοι είναι για έπαινο. Η βορειοδυτική πόλη του Εσκισεχίρ, από την άλλη, είναι χάρμα οφθαλμών με τον ποταμό Porsuk και με θέα την γόνιμη κοιλάδα του Phrygian, με την εκλεπτυσμένη αρχιτεκτονική της και τα πάρκα αεροπορίας. Το μόνο που με έκανε και βαρέθηκα σε αυτή την ταινία ήταν η τεχνική των διαδοχικών στιγμιότυπων γιατί η ταινία απλά σε κάνει να αισθάνεσαι ότι σέρνεται σε κάποια σημεία και μετά συνειδητοποιείς ότι η διάρκεια δεν είναι μεγαλύτερη από δύο ώρες, και αυτό σε εκπλήσσει, αλλά διάβασα ότι ο Bahadar Karatas χρησιμοποίησε αυτή την τεχνική ώστε αυτοί που παίζουν να έχουν αρκετά περισσότερο χρόνο. Όλα κι όλα, το Usta είναι μία από τις καλύτερες σύγχρονες τουρκικές ταινίες. Θα έπρεπε να είχε πάει καλύτερα εισπρακτικά και σίγουρα αξίζει περισσότερη προσοχή, ειδικά από τον τοπικούς σινεφίλ.