Madeleine (1950)

Ταινία Madeleine βασισμένη σε μια αληθινή ιστορία του 1857, που η Μάντελεν Σμιθ (Ann Todd) δικάστηκε για τη δολοφονία του κρυφού εραστή της, Έμιλ Λ’Αντζελιέ (Ivan Desny). Η έντονη και ανυπέρβλητη δικαστική σκηνή, που γυρίστηκε από την τρομερή προοπτική της φυλακισμένης σε δίκη, που αποτελεί το τελευταίο τρίτο της ταινίας, ενώ ο υπόλοιπος χρόνος της ταινίας είναι ως επί το πλείστον ψυχολογικό θρίλερ που μοιράζεται μεταξύ γοτθικού ειδυλλίου και φιλμ νουάρ. Ο Ντέιβιντ Λην είναι ένας αριστοτεχνικός σκηνοθέτης που χρησιμοποιεί αβίαστα το σύνολο και τη σύνθεση (το υπόγειο υπνοδωμάτιο της Μάντελεν με ένα σιδερόφρακτο παράθυρο που βλέπει στο πεζοδρόμιο, ως ένα μέρος για «συνάντησεις» με τον εραστή της, η απειλητική φιγούρα του αυταρχικού πατέρα της Τζέιμς Σμιθ, σκάλες και θυρίδες που οδηγούν στην ασφυκτική αίθουσα του δικαστηρίου) για δημιουργία μιας αίσθησης συναισθημάτων και έντασης.
Η ιστορία αγγίζει τα ζητήματα του φραγμού της τάξης και της απαγορευμένης αγάπης σε μια πατριαρχική κοινωνία. Η παθιασμένη αγάπη της Μάντελεν για τον Εμίλ, έναν φτωχό Γάλλο, από ξεπεσμένη γενιά , τελειώνει όταν αρνείται να κλεφτεί μαζί της και επιμένει να την παντρευτεί στην οικογένειά της. Η Μάντελεν δέχεται στη συνέχεια την πρόταση από τον συμπονετικό Γουίλιαμ Μίνοκ (Νόρμαν Γούλαντ), ένας αξιοσέβαστο κύριο, που της επιβάλλει ο πατέρας της. Όταν η ταινία εστιάζεται στη μυστηριώδη δολοφονία του Εμίλ, που πέθανε από δηλητηρίαση με αρσενικό, ο Ντέιβιντ Λην το έπαιξε με ασάφεια. Η πλοκή θέτει αρκετές εμφατικές ενδείξεις για να υποψιαζόμαστε τη Μάντελεν, αλλά αφήνει επίσης αρκετή ασάφεια και περιθώριο συμπτώσεων που πιστεύουμε ότι είναι αθώα ή τουλάχιστον «δεν αποδεικνύεται ένοχη». Το τέλος είναι σκόπιμα ασαφές, υπενθυμίζοντας μας ότι η ετυμηγορία στο δικαστήριο και η απόλυτη αλήθεια δεν είναι απαραιτήτως οι ίδιες. Αποφεύγονται τα σχήματα λόγου των ιστοριών μυστηρίου και αντ 'αυτών δίνεται έμφαση στην προκατειλημμένη κοινωνία που δικάζει μια κυρία της αριστοκρατίας,, για μια ερωτική σχέση παρά μια δολοφονία.
Η δίκη συντάραξε την βρετανική κοινωνία κι ονομάστηκε «η δίκη του αιώνα».