Elena et les hommes (1956)

Λέγεται ότι ο Renoir γύρισε τη συγκεκριμένη ταινία μόνο και μόνο για να δει την Ingrid Bergman να χαμογελάει στο φακό. Προφανώς τα κατάφερε αφού η Bergman υποδύεται μια επιπόλαια και άστατη Πολωνή πριγκίπισσα η οποία αν και εξαθλιωμένη οικονομικά, βρίσκεται στο Παρίσι ραγίζοντας τις καρδιές των αστών σε κάθε ευκαιρία. Ερωτεύεται το γοητευτικό Henri (Mel Ferrer) αλλά τον αφήνει για να παντρευτεί ένα πλούσιο μεσήλικα βιομήχανο. Οι μετοχές της ανεβαίνουν και πάλι όταν ένας διάσημος στρατηγός (Jean Marais), δεν την ερωτεύεται απλά, πέφτει «με τα μούτρα» πάνω της. Φιλόδοξοι και δολοπλόκοι πολιτικοί, γνωρίζοντας την επιθυμία της να «εμπνέει» τους άντρες προκειμένου να κατακτήσουν τα όνειρά τους, τη χρησιμοποιούν ως όχημα για να πείσουν το στρατηγό να αναλάβει την εξουσία μέσω πραξικοπήματος. Μια σκηνή από ένα πάρτι αρραβώνων και η παράλληλη πλοκή του ερωτικού τριγώνου που σχηματίζεται ανάμεσα στο βοηθό του στρατηγού, το γιο του βιομηχάνου και την όμορφη υπηρέτρια της Elena, φέρνουν στο μυαλό τις άνω-κάτω αποδράσεις του «Οι κανόνες του παιχνιδιού». Ο Renoir βάζει στο στόχαστρο του τα προσχήματα και το ρόλο των πολιτικών, τον επιθετικό μιλιταρισμό και το σεξ. Όταν οι μάσκες πέφτουν, η πλέον πιο θλιμμένη αλλά και πιο σοφή πριγκίπισσα και ο Henri παρουσιάζουν σε ολόκληρη τη Γαλλία ένα φιλί μπροστά στο παράθυρο που στην κυριολεξία αποδεικνύεται «φιλί της ζωής» καθώς σώζει την κοινωνική τάξη. Άλλωστε όπως είχε δηλώσει και η διάσημη πρωταγωνίστρια « Το φιλί είναι ένα αξιαγάπητο τέχνασμα σχεδιασμένο από τη φύση για να σταματήσει τον λόγο όταν οι λέξεις γίνονται περιττές»