La città delle donne (1980)

Ο Σναποράζ (Marcello Mastroianni), ένας πενηντάρης σοβαρός κύριος που σκέφτεται μόνο τις γυναίκες, ταξιδεύει με το τρένο. Έχει κουραστεί και κοιμάται καθιστός στο κουπέ, το οποίο μοιράζεται με μια μυστηριώδη κυρία με ριγέ κοστούμι και γούνινο καπέλο. Κάποια στιγμή που ξυπνάει και την παρατηρεί και επειδή οι κραδασμοί του βαγονιού δημιουργούν, κατά περίεργο τρόπο, ερωτική ατμόσφαιρα και ρυθμό, ο Σναποράζ συμπεραίνει ότι η κυρία δέχεται με ευχαρίστηση τα γεμάτα ερωτικούς υπαινιγμούς βλέμματα του και την ακολουθεί στην τουαλέτα του τρένου, σίγουρος ότι εκεί θα του παραδοθεί. Η κυρία του δείχνει πράγματι ένα ενδιαφέρον, αλλά ουσιαστικά πρόκειται για παγίδα. Το τρένο σταματάει στη μέση ενός αγρού. Εκείνη του ξεφεύγει και κατεβαίνει. Ο Σναποράζ την ακολουθεί και τελικά οδηγείται σε ένα ξενοδοχείο, όπου γίνεται ένα παράξενο κι εντυπωσιακό φεμινιστικό συνέδριο. Έκπληκτος παρατηρεί γυναίκες χαμένες στον οίστρο μιας εξέγερσης. Τρομαγμένος εγκαταλείπει το ξενοδοχείο και ξεκινάει μιαν αλλόκοτη περιήγηση, που τον σπρώχνει να μπει σε ένα όνειρο, το οποίο διαδραματίζεται μέσα στο όνειρο και μέσω αυτής της διαδικασίας και των πιέσεων που του εξασκεί, φτάνει στο σημείο, όπου ξανασκέφτεται και επαναπροσδιορίζει ποια ακριβώς είναι η τέλεια γυναίκα. Στην Πόλη των γυναικών ο άντρας ακολουθεί τα χνάρια της γυναίκας των ονείρων του. Η αγάπη του θρέφει το φευγαλέο και το επίφοβο και θρέφεται απ’ αυτά τα δύο. Ακολουθεί μια υποβλητική και ακαθόριστα επικίνδυνη γυναίκα που συνέχεια εμφανίζεται και εξαφανίζεται. Το αντικείμενο του πόθου του γλιστρά συνέχεια μέσα από τα χέρια του, απροσπέλαστο και σκοτεινό, καμωμένο τόσο από ύλη και σάρκα όσο και από φαντασία. Στην Πόλη των γυναικών, η σχέση αρσενικού-θηλυκού μορφοποιείται σαν παλαίστρα ή σαν δικαστήριο, όπου οι άντρες χάνουν τον αγώνα επειδή είναι προσκολλημένοι σε τετριμμένες αρχές. Η στρατηγική της μυθοπλασίας προδίδει φόβο απέναντι στη γυναίκα. Έλκεται από τη γυναικεία επιβολή και βία, ταυτόχρονα όμως τη σατιρίζει. Οι φεμινίστριες αναπαρίστανται σκωπτικά, αν και εν μέρει προκαλούν την έκσταση. Ο σκηνοθέτης, τελείως αφοπλισμένος, είναι ανίκανος να ξεφύγει από τα δίχτυα που του ρίχνουν: πλησίασμα που το διακρίνει κάποιος μισογυνισμός και δονζουανισμός (τουλάχιστον όσον αφορά στην απόλαυση από μακριά, μόνο με τα μάτια). Στην Πόλη των γυναικών, ο Φελίνι αποσκοπεί συνειδητά στην ιχνηλασία των αντρικών μύθων γύρω από το γυναικείο φύλο. Ισχυρίζεται πως για να γνωρίσουμε τη γυναίκα στον σημερινό ανδροκρατούμενο κόσμο, χρειάζεται πρώτα να εξερευνήσουμε τους αντρικούς μύθους γι’ αυτήν, μιας κι αυτοί είναι που την καθορίζουν.