The Bye Bye Man (2017)

Βασισμένο σε αληθινή ιστορία, το “The Bye Bye Man” είναι μία ταινία τρόμου που φωλιάζει στο κεφάλι σου, αν και το μόνο που σου ζητήθηκε εξαρχής ήταν ένα πράγμα: Ούτε να το σκέφτεσαι! Ούτε να το λες! Όταν τρεις φίλοι ανακαλύπτουν κατά λάθος τις τρομακτικές ρίζες του Bye Bye Man, συνειδητοποιούν ότι υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να αποφύγουν την κατάρα του: να μη τον σκέφτονται και να μη λένε το όνομά του. Από τη στιγμή όμως που ο Bye Bye Man θα μπει στο κεφάλι τους, παίρνει τον απόλυτο έλεγχο. Υπάρχει τρόπος να επιβιώσουν από την κατοχή του;

Καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι στην προώθηση του The Bye Bye Man φιγουράρει το ότι έχει κοινούς παραγωγούς με εκείνους του Oculus. Μετά από χρόνια θριλερικής ανίας, το Oculus έλαμψε με την ατμόσφαιρα και τα διαρκή αινίγματα που έθετε προς επίλυση στο θεατή. Όμως, όταν μοστράρεται με τέτοια περηφάνια η συμβολή των εν λόγω παραγωγών, δικαιωματικά δημιουργούνται και ανάλογες προσδοκίες. Όχι να ταραχτεί συθέμελα το ιδίωμα, αλίμονο, αλλά να βγούμε από την αίθουσα ικανοποιημένοι που νιώσαμε ρίγη και κάποιοι από μας θα ψιλοσκιαζόμαστε όταν θα τα θυμόμαστε τις μικρές ώρες.

Το Bye Bye Man, δυστυχώς, παραμένει σχετικά ανώδυνο και καθολικά προβλέψιμο για να θεωρηθεί αντάξιο των όποιων κανακευμάτων προηγήθηκαν. Και αυτό επειδή πάσχει σε όλους τους τομείς. Δε θα μιλήσω περί πρωτοτυπίας, βρείτε μου μια ιστορία που δεν έχει ξαναειπωθεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και θα σας παραδεχτώ. Αλλά ξεκινώντας από το σενάριο, ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα κακέκτυπο κλώνο του αστικού θρύλου του Slenderman σε μια μίξη με τις ιδιότητες του Freddy Krueger –όσο τον θυμάσαι, τόσο δυναμώνει. Και τελικά, μέσα από αρκετές κοιλιές, κενά αδικαιολόγητου μεγέθους και έλλειψη ρυθμού, η επιθυμητή ατμόσφαιρα δεν εξαπλώνεται ποτέ.

Ερμηνευτικά, όλοι βαδίζουν στη χρυσή μετριότητα. δεν είναι οι χειρότεροι ηθοποιοί που μπορεί να δει κανείς (κάτι που ίσως θα το έκανε απολαυστικό), αλλά ταυτόχρονα φαίνονται πως είναι ανεπαρκείς για να σώσουν την κατάσταση. Και είναι λίγο δύσκολο να μαντέψει κανείς με ποια κριτήρια επιλέχθηκαν ώστε να πρωταγωνιστήσουν όταν μοιάζουν να επιτελούν κάποιου είδους αγγαρεία. Στα πλην βάζουμε και την εντελώς επίπεδη και απόλυτα ευνουχισμένη σκηνοθεσία που, καρέ προς καρέ, δε θέλει να τολμήσει να ξεφύγει από τα ίδια της τα τέλματα.

Το πιο βασικό, όμως, είναι η έλλειψη ενός ρυθμού. Μια εντεινόμενης κορύφωσης η οποία θα μπορέσει να κάνει το κοινό να παραβλέψει τα όσα αρνητικά και να αγωνιά για το κλείσιμο. Και αυτός ο ρυθμός είναι τελικά που δεν δίνει το παρόν καθώς, όπως προαναφέραμε, η δόμηση της ταινίας μοιάζει αβέβαιη για το που να τοποθετήσει τα δομικά της υλικά, προκαλώντας λήθαργο στα αδιάφορα μέρη και αδιαφορία στα υποτιθέμενα τρομακτικά, τα οποία, όπως ίσως κάποιοι από εσάς ορθώς μαντέψατε, στηρίζονται στα ειδεχθή jumpscares.

Μην παρεξηγιέμαι, δεν είναι και η πλέον κάκιστη ταινία. Αλλά παραείναι άνευρη προκειμένου να την προτείνω σε κάποιον που θα με ρωτήσει πως μου φάνηκε. Και μιας και είμαστε επί του θέματος, το The Witch (όπου και θα τον παρέπεμπα δηλαδή αν ήθελε ένα καλό θρίλερ), γιατί δεν το είδαμε στα καθ’ ημάς;