Let the Sunshine In - Un beau soleil intérieur (2017)

Η Ιζαμπέλ είναι μια Παριζιάνα καλλιτέχνις και χωρισμένη μητέρα που δεν εγκαταλείπει την προσπάθεια να βρει τον αληθινό έρωτα. Οι ελπίδες, οι προσδοκίες και η απογοήτευση κάνουν πολλούς κύκλους και παρ’ όλες τις ατυχίες η προσπάθεια της Ιζαμπέλ συνεχίζεται…Διασκευάζοντας ελεύθερα κι εκλαϊκευμένα το “Fragments d’un Discours Amoureux” (“Αποσπάσματα ενός Ερωτικού Λόγου”) του Roland Barthes, η Claire Denis κάνει εδώ και το ποδαρικό της στην ελληνική διανομή. Λίγο πριν εμφανιστεί ο τίτλος της ταινίας στην οθόνη, έχει προηγηθεί μια σκηνή συνευρέσεως που μπορεί να ξαφνιάσει κάποιους με την ωμότητά της αν έχουν ξεχάσει πως βλέπουν μια δημιουργία της συγκεκριμένης καλλιτέχνιδος. Όπως οι περισσότερες δουλειές της, έτσι και αυτή είναι ένα ψυχογράφημα, και όπως συμβαίνει στις πιο χαρακτηριστικές στιγμές της σαν το έξοχο και γοητευτικά αινιγματικό και αντισυμβατικό “White Material” οι εξηγήσεις για τις συμπεριφορές των ηρώων δε σερβίρονται στο πιάτο, το σενάριο δεν πιάνει από το χέρι το θεατή για να παραδώσει βολικές ερμηνείες κι εύκολες απαντήσεις στα αδιέξοδα της πρωταγωνίστριάς του αλλά και των ανθρώπων που γνωρίζει (κι αυτός είναι άλλος ένας λόγος που ξεχωρίζει από το μέσο όρο το φιλμ, οι χαρακτήρες των εραστών θα μπορούσαν να είναι σκιές στο background, όμως οι πένες των σεναριογράφων τους προσδίδουν ολοκληρωμένη υπόσταση και μια προσωπική δραματική ιστορία για τους περισσότερους εξ αυτών που υπάρχει παράλληλα με την κεντρική). Αποφεύγονται επιδέξια τα περισσότερα από τα χολιγουντιανής προέλευσης κλισέ των τάχα μποέμ προσωπικοτήτων που συνήθως εμφανίζονται ως στερεότυπα σε δραμεντί, ενώ παρόλο το ελαφρώς πεσιμιστικό ύφος που υιοθετείται, είναι φανερό ότι η σκηνοθέτις και σεναριογράφος συμπονεί την ηρωίδα της και τους εξίσου εγκλωβισμένους σε προβλήματα ανθρώπους που την περιβάλλουν, ακόμη κι αυτούς που δε συμπεριφέρονται σωστά καθόλη τη χρονική διάρκεια.