Το Ταλέντο - Le brio (2017)

 Είναι πολύ ευχάριστο να βλέπει κανείς πώς μία όχι και τόσο πρωτοποριακή ιδέα, όπως το μοτίβο του διδύμου καθηγητής-φοιτήτρια, όταν διαχειρίζεται από ταλαντούχους ηθοποιούς και αφήνεται στην καθοδήγηση ενός ευρηματικού σκηνοθέτη, δεν καταλήγει άλλη μία δημιουργία μέσα στα κλισέ, αλλά αντιθέτως ένα αναπάντεχο κινηματογραφικό ταξίδι. Ο λόγος για το Le Brio του Yvan Attal (Μy wife is an actress, Και έζησαν αυτοί καλά...), που φέρνει στο προσκήνιο έναν θρασύ έως και ρατσιστή καθηγητή Νομικής (Daniel Auteuil) σε μεγάλου κύρους πανεπιστήμιο του Παρισιού, ο οποίος έχοντας εκνευρίσει φοιτητές και συναδέλφους εξαιτίας ενός ακόμα απεχθούς, ρατσιστικού περιστατικού από τα διάφορα στα οποία επιδίδεται ανά καιρούς, βρίσκεται ξαφνικά αντιμέτωπος με μια πρωτοετή του φοιτήτρια, τη Neïla Salah (Camélia Jordana) από τα προάστια του Παρισιού με αραβικές καταβολές, αλλά και με την απόλυση. Ο μόνος τρόπος να επανορθώσει, είναι να την προετοιμάσει για τους αγώνες ρητορικής.

Ο Attal υπογράφει το σενάριο και η ιδέα εμπνεύστηκε από τους ετήσιους διαγωνισμούς ρητορικής που λαμβάνουν χώρα σε πολλές ξακουστές πανεπιστημιακές σχολές της Γαλλίας με ιδιαίτερο πρεστίζ, καλώντας χιλιάδες φοιτητές να ασκηθούν στην «τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο», όπως θα έλεγε ο Schopenhauer.

Τολμηρό σκηνοθετικά αλλά και σεναριακά να επανέρχεται ένα θέμα χιλιοειπωμένο -άλλωστε άλλη ταινία όπως το Dead Poets Society, δεν θα υπάρξει, ούτε ο Attal έχει τέτοιο στόχο- αλλά το Le Brio αποτελεί την απόδειξη πως η δυναμική μεταξύ των ηθοποιών παίζει τεράστιο ρόλο στο να πετύχει ένα εγχείρημα.

Ο καταπληκτικός Auteuil με την τραγουδίστρια της ποπ και ηθοποιό Jordana δίνουν τον ρυθμό στην ταινία και εναρμονίζονται απόλυτα μεταξύ τους, δημιουργώντας δεξιοτεχνικά ολοκληρωμένους ρόλους και ακροβατώντας μεταξύ έντονων συναισθημάτων συνεχώς. Τη μία με γκροτέσκο τρόπο προσβάλλει ο ένας τον άλλο, και αφήνεται να εννοηθεί η υποβόσκουσα γαλλική έπαρση της μπουρζουαζίας, σε ό,τι σχετίζεται με τον «ξένο» και τον ρατσισμός που ελλοχεύει και ταυτόχρονα ξεπηδούν σκηνές κωμικές, άλλες δραματικές, σίγουρα όμως και ψυχογραφικές των δύο πρωταγωνιστών, φανερώνοντας τους πολυεπίπεδους χαρακτήρες τους.

Η ιστορία ως τέτοια είναι απλή και γραμμική, χωρίς plot twists ή κάτι αναπάντεχο, θυμίζοντας κάπου κάπου μία χολιγουντιανή προσέγγιση από μία γαλλική ματιά. Ο στόχος της δεν είναι η πολυπλοκότητα, αλλά «να πει τα πράγματα απλά», όπως θα έλεγε και ο καθηγητής. Μία φυσική ροή διατρέχει την ιστορία, που δεν κουράζει ούτε βαλτώνει. Η λύση, βέβαια, στο τέλος όταν επέρχεται, φαίνεται κάπως απλή και επιτηδευμένη, αλλά αυτό μπορούμε να το συγχωρέσουμε στον σκηνοθέτη, γιατί το ενδιαφέρον του επικεντρώνεται αλλού. Δεν τον νοιάζει η περίπλοκη ιστορία, αλλά το να χτίσει τα δύο ψυχογραφικά προφίλ των ηρώων, οι οποίοι ξεκινούν ένα αναπάντεχο ταξίδι μαζί και βρίσκονται να ωριμάζουν και να κατανοούν πολλά ως το τέλος του.

Ενδιαφέρον έχει πως τα επικριτικά σχόλια για τη σύγχρονη Γαλλική κοινωνία βρίσκονται συνεχώς παρόντα, αλλά κεντημένα με τέτοιο τρόπο, ώστε να ωθούν τον θεατή να τα ψάξει, στα διάφορα επίπεδα της ταινίας, εάν το επιθυμεί. Εάν πάλι δεν επιθυμεί να μπει σε ιδιαίτερες αναλύσεις, η ταινία δεν τον εκβιάζει, αλλά προσφέρει απλόχερα την καταβύθισή του, σε μία ιστορία που καταλήγει να είναι πιο τρυφερή αλλά και τίμια από όσο περιμένουμε.