Nico, 1988 (2017)

Ξεχάστε την αλαβάστρινη Νίκο, τη θρυλική μούσα του Άντι Γουόρχολ και τραγουδίστρια των Velvet Underground. Το 1987 έχει ήδη τσακίσει το μύθο της, έχει βάψει τα μαλλιά της μαύρα και παραδομένη στις εξαρτήσεις, περιοδεύει στο μάταιο. Σπουδή στην αυτοκαταστροφή σε μια εντυπωσιακά αυθεντική βιογραφία για το τέλος των ειδώλων, με σπουδαία πρωταγωνίστρια τη βραβευμένη ηθοποιό της «Οικογενειακής Γιορτής», Τρίνε Ντίρχολμ. Σε απόλυτη σύμπνοια με το ασυμβίβαστο πνεύμα της Κρίστα Πέφγκεν (όπως απαιτούσε να αναφέρεται η Νίκο, αλλοτινή μούσα του Άντι Γουόρχολ και τραγουδίστρια των Velvet Underground), η Σουζάνα Νικιαρέλι αποφεύγει τους συναισθηματισμούς και σκηνοθετεί μια ασυνήθιστη μουσική βιογραφία. Πότε αξιοποιώντας ηλεκτρισμένες διασκευές και πότε πρωτότυπες συνθέσεις, η Ιταλίδα σκηνοθέτις βάζει σε πρώτο πλάνο τη μουσική και τις παθιασμένες ερμηνείες της εξαιρετικής Τρίνε Ντίρχολμ, για να δώσει την ψυχοσύνθεση ενός κατεστραμμένου ειδώλου. Η αισθητική της εικόνας παραπέμπει στη δεκαετία του ’80 ενώ μικρές σεναριακές αποκλίσεις ανανεώνουν διαρκώς το αφηγηματικό ενδιαφέρον. Μέσα από την συνεπέστατη απεικόνιση της ιστορίας μιας γυναίκας που πάσχιζε να αποτινάξει ό,τι την συνέδεε με το θρυλικό της παρελθόν, το «Nico, 1988» ανάγεται στον μύθο μιας ολόκληρης γενιάς που τράφηκε αποκλειστικά από την αυτοκαταστροφή.