Μην Ανασαίνεις - Don't Breathe (2016)

Τρεις νεαροί διασκεδάζουν με το να εισβάλουν στα γειτονικά τους σπίτια, μια κι ο Άλεξ έχει κλέψει από τον πατέρα του, υπάλληλο στην εταιρία σεκιούριτι της περιοχής, τους κωδικούς των συναγερμών. Τα κλοπιμαία πωλούνται από τον Μόνι σε εξευτελιστική τιμή, αλλά ο τρίτος της παρέας, η Ρόκι, έχει κουραστεί να παίρνει μεγάλα ρίσκα για χαρτζιλίκι. Έτσι, όταν μαθαίνουν ότι σε ένα σπίτι υπάρχει γερό ρευστό...Μετά το επιτυχημένο remake του «Evil Dead» (2013), ο Φέντε Άλβαρεζ κατεβάζει (δυστυχώς) τους τόνους σε gore και splatter για ένα σαφώς πιο κλειστοφοβικό θρίλερ που ως ιδέα εκμεταλλεύεται τα ατού του, χωρίς όμως να προσφέρει κάτι πραγματικά ανατρεπτικό στο είδος. Πάνω-κάτω περιμένεις την εξέλιξη της ιστορίας, οι εκπλήξεις είναι μάλλον λίγες, αλλά το σασπένς λειτουργεί και κρατά το ενδιαφέρον σου μέχρι το (ανοιχτό και πανέτοιμο για sequel) φινάλε. Περιέργως, περισσότερο αψυχολόγητη θα χαρακτήριζα την αρχική σκηνή, η οποία κάνει ένα αχρείαστο spoiler ως προς την εξέλιξη και την τύχη της βασικής ηρωίδας.

Πετυχημένη η επιλογή του ερειπωμένου και διαλυμένου οικονομικά Ντιτρόιτ ως σκηνικού της δράσης, που θέλει τρεις νέους να κλέβουν σπίτια πλουσίων, σε μια προσπάθειά τους να συγκεντρώσουν χρήματα και να «την κάνουν» για Καλιφόρνια. Ένας από αυτούς, χάριν του σεκιουριτά πατέρα του, έχει πρόσβαση σε κωδικούς συναγερμών ή και κλειδιά σπιτιών, συνήθως βάζει όριο στην αξία των κλοπιμαίων υπολογίζοντας και το βάρος της ποινής εάν συλληφθούν και είναι η φωνή της λογικής, μαζί με το επιπλέον κίνητρο τού να κινήσει το ενδιαφέρον της Ρόκι, την οποία γουστάρει αλλά δεν τολμά να φλερτάρει, διότι είναι η κοπέλα του «αρχηγού» της συμμορίας τους.

Εκείνος είναι που θα πάρει το tip, περί της ύπαρξης ενός μεγάλου σε ηλικία και μοναχικού άνδρα που είχε χάσει την κόρη του εξαιτίας ατυχήματος και της απερισκεψίας πλουσιοκόριτσου, οι γονείς τού οποίου φρόντισαν να αμειφθεί αδρά από ασφαλιστική εταιρεία, ώστε ο πενθών πατέρας να δώσει τόπο στην οργή. Ο άνδρας αυτός τυγχάνει και τυφλός (θετική παράμετρος), αν και vet (πληροφορία που θα έπρεπε να υποψιάζει… ανησυχητικά). Με τα σύνεργά τους ανά χείρας, οι τρεις πρωταγωνιστές θα βρεθούν έξω από την οικία τού υποψήφιου θύματός τους σε ώρα βραδινή και αρκούντως περασμένη, χωρίς τη σιγουριά τού τι έχουν να αντιμετωπίσουν εντός…

Από εκείνη τη στιγμή ξεκινά ένας κύκλος βίας, καθώς ο στόχος τους οπλοφορεί και το σπίτι κρύβει και παγίδες, με τον ιδιοκτήτη του να έχει ένα σημαντικό προσόν απέναντι στους διαρρήκτες: εκείνος «βλέπει» καλύτερα μέσα στο απόλυτο σκοτάδι! Με το πρόβλημα του εντοπισμού των χρημάτων (που μπορεί και να μην υπάρχουν!), με ένα Rottweiler – φύλακα που δεν εξοντώνεται εύκολα, με τα περισσότερα δωμάτια να οδηγούν σε αδιέξοδο (κάγκελα, λουκέτα ή κλειδαμπαρωμένες πόρτες), οι τρεις ήρωες θα τα βρουν γρήγορα σκούρα και μέσα σε λίγα λεπτά θα… εκλιπαρούν να έρθει να τους σώσει η αστυνομία! Και υπάρχουν και άλλα κρυφά χαρτιά στο σενάριο…

Οι πιο παλιοί θα σκεφτούν το «Περίμενε Μέχρι να Νυχτώσει» (1967), κάποιοι θα περιμένουν μια σκηνή κορύφωσης παρόμοια με εκείνη του night vision από τη «Σιωπή των Αμνών» (1991), άρα, όπως αντιλαμβάνεσαι, το θέαμα είναι λίγο-πολύ προβλέψιμο. Υπάρχουν κάποιες… πτώσεις που θα ξαφνιάσουν ευχάριστα, υπάρχει ωραία αγωνία που συνοδεύει την ευαισθησία στις αισθήσεις του σπιτονοικοκύρη, υποχρεώνοντας τους διαρρήκτες να προσέχουν τον παραμικρό θόρυβο που κάνουν ή και την αναπνοή τους, φυσικά, απλά η ιστορία δεν έχει ασχοληθεί τόσο με τους χαρακτήρες ώστε να νοιαστείς πραγματικά για την κατάληξή τους και τα ευρήματα που αφορούν το σπίτι δεν εξαντλούνται με δημιουργικό τρόπο σκηνοθετικά, έστω κι αν ο Άλβαρεζ καταφέρνει να του δώσει μια πραγματικά λαβυρινθώδη διάσταση.

Βλέποντας την τεράστια εισπρακτική απήχηση του «Μην Ανασαίνεις» στις ΗΠΑ, σε πιάνει μια κάποια ανησυχία για την ύπαρξη sequel. Ας κρατήσουμε την αναπνοή μας και ας ευχηθούμε για το αντίθετο!