Φίλα με Ακόμα / Baciami ancora (2010)

Μετά από μια μακρά παρένθεση στις ΗΠΑ Gabriele Muccino έχει έρθει πίσω στο σπίτι, έχοντας μάθει κάποιες καλές διδάγματα από την αμερικανική κινηματογραφία: είναι ιδιαίτερα τεχνικά επαγγελματικά, να λάβει ένα ελκυστικό cast, προσθέστε λίγο ενδιαφέρον σενάριο, τα πάντα τυλίξτε με γρήγορους ρυθμούς και κάποια συναισθηματική μουσική, και το κοινό θα είναι δική σας. "Baciami ancora" δείχνει όλες αυτές τις ιδιότητες, οι οποίες είναι πράγματι μέρος της μια επαγγελματική και οικονομική αντίληψη μιας ταινίας, σχεδιάστηκε ως ένα προϊόν που θα διατεθεί στην αγορά, και, στο σύνολό τους, δεν μπορώ να ορίσετε μια χαμηλής ποιότητας ταινία από μια τεχνική άποψη.

Προφανώς, όταν ξεδιπλώνω το μαγικό κουτί, και να πάει στην ουσία, κάποια απογοήτευση θα αναπηδήσει έξω. Ενώ η πρώτη ταινία "L'ultimo bacio", ήταν ένα θλιβερό, αλλά αληθινό και πρωτότυπο, από μια ιταλική κινηματογραφική άποψη, πορτραίτο χαθεί και απογοητευμένοι τριάντα χρονών άνθρωποι, εάν αυτό το sequel έχει σχεδιαστεί ως ένα πορτρέτο της σημερινής σαράντα χρόνια παλιά, το αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον εντελώς έξω από το πλαίσιο. Χαρακτήρες και καταστάσεις είναι τόσο έξω από την πραγματικότητα, ότι είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι ο διευθυντής είναι πεπεισμένη για την αλήθεια του προϊόντος του. Ή μπορεί να έχει ζήσει τόσο μακριά από την Ιταλία, ώστε να μην συνειδητοποιούν ότι σε δέκα χρόνια η χώρα έχει αλλάξει. Εδώ θα βρείτε μόνο κάποια καλά off "μεγάλους", οι οποίοι, έχοντας ίσως κανένα άλλο πρόβλημα στη ζωή, μπορούν να επιτρέψουν στον εαυτό τους να παίξουν στην αγάπη σαν να ήταν ένα παιχνίδι της κοινωνίας των πολιτών. Το αποτέλεσμα είναι οι γυναίκες συμπεριφέρονται σαν θύματα εφήβους, από ορμονική ανισορροπία, η μετατόπιση από το «εγώ δεν σας αγαπώ" μιας ημέρας, για να «Ποτέ δεν έχω σταματήσει να σ 'αγαπώ" από τα παρακάτω, με την ίδια ευκολία με την οποία μετατόπιση κρεβάτι, φίλε , μέχρι να γίνει ξαφνικά και ως εκ θαύματος έγκυος. Οι άνδρες, άπιστος, και κτητικός πάνω από τα ζώα, που μετατοπίζουν από υστερική, νευρωτική εκρήξεις, σε κάποια μυστικιστική ειρήνη του μυαλού, βγαίνει και σε οικογένειες με τρομακτική αδιαφορία. Για το σημείο αυτό για μένα, Paolo, το μόνο παθολογικά κατάθλιψη, φάνηκε η πιο υγιής. Και το φινάλε είναι πραγματικά μια αποθέωση της υποκρισίας, θα περίμενα τουλάχιστον μια πιο έντιμη τέλος ....

Το καστ δεν είναι κακό, αν και η απουσία της Giovanna Mezzogiorno, όπως Giulia είναι έντονα αισθητή, που είναι υποκατάστατο της πάρα πολύ μικρά και αδύναμα. Μου άρεσε Pierfrancesco Favino, ακαταμάχητη στην υστερική, αστεία Μπουτάδης του, καθώς επίσης και εκτίμησαν τις πιο αθόρυβη και διακριτά μέρη του Giorgio Pasotti και Valeria Bruni Tedeschi, και τη σχέση μεταξύ του Adriano και Adele, ως η πλέον αξιόπιστη μία. Δεν ξέρω πώς το κοινό θα αντιδράσει σε αυτή την εικόνα, αλλά έχω την εντύπωση ότι θα είναι μια μικρή παρένθεση στην Ιταλία για Muccino, πριν πάει στο φίλο του Will Smith.