Frida (2002)

Υπάρχει μια κατηγορια ταινιών που λέγεται «όνειρο ζωής» για τους δημιουργούς που φέρουν το κύριο βάρος τις καλλιτεχνικής προσπάθειας. Πρόσφατα ήταν το Pollock - "πολοκ" του Ed Harris, φέτος έχουμε το…οδυνηρά αναμενόμενο Gangs of Νέο York - Συμμορίες τις Νέας Υόρκης του Scorsese και τι Frida τις…Σάλμα Hayek (Wild Wild West, From Dusk till Dawn - Από το Σούρουπο ως την Αυγή, Desperado) σε σκηνοθεσία τις Julie Τάιμορ (Titus - Τίτος Ανδρόνικος). Το πως αυτή η ταινία έγινε τελικά πραγματικότητα θα μπορούσε να είναι θέμα ενός... Cine – Making of: Οικονομικές δυσκολίες, με τις Madonna – Jennifer Lopez να καραδοκούν για το ρολο και ένα σενάριο που έπρεπε να βιογραφήσει μια larger than life προσωπικότητα – μόνιμη σύντροφο του μεγάλου ζωγράφου Diego Rivera (Alfred Molina) και, xm, περιστασιακή των Leon Trotsky (Geoffrey Rush) και... Josephine Baker.

Το τεράστιο ταλέντο τις Frida συνοψίζεται στο να απεικονίζει την ψυχική τις διάθεση πάνω σε φιγούρες-αυτοπροσωπογραφίες, αντλώντας έμπνευση από τις ακραίες σε συναισθηματικό κόστος καταστάσεις που βίωσε στην πορεία τις ζωής τις. Άrxise να ζωγραφίζει εντατικά μετά από ένα τραγικό ατύχημα με λεωφορείο σε εφηβική ηλικία που τις κόστισε βαριά αναπηρία που ξεπέρασε αρχικά αλλα την ακολούθησε αργότερα μέχρι το τέλος. Νεαρή ακόμη γνωρίζει και παντρεύεται τον διάσημο ήδη (και απίστευτο λάτρη του ποδόγυρου) Diego που χαρτογραφεί τόσο την γυναικεία, όσο και την καλλιτεχνική τις φύση. Αδιάλλακτοι αριστεροί και οι δυο (ειδικά ο Rivera, κάτι που φαίνεται κι από ένα ιστορικό ανέκδοτο που παρακολουθούμε στην ταινία με πρωταγωνιστές τον ίδιο και τον billionaire Nelson Rockefeller (Edward Norton – σύντροφος στη ζωή τις Hayek και πίσω από το final draft του σεναρίου!) αλλα και από το γεγονός προσφοράς ασύλου στον εξόριστο Trotsky), μα και παγιδευμένοι σε μια σχέση – καταδίκη για τι Frida: Χωμένη στη σκιά του Diego, μπλεγμένη σε αμφισεξουαλικούς έρωτες (που παρεμπιπτόντως φέρνουν στο φως τα πλούσια κάλλη τις χυμώδους μεξικανής ηθοποιού…), αντιδρώντας ουσιαστικά στον (απίστευτο) εξωσυζυγικό... κατά συρροή σεξουαλικό του οίστρο, η Frida αναγνωρίζεται καλλιτεχνικά μόλις λίγο πριν το τέλος (1953), τέλειο happy end σε μια επίπονη μα πλήρη - μέχρι μυελού των ταλαιπωρημένων τις οστέων - ζωή.

Η Σάλμα Hayek ΕΊΝΑΙ η Frida. Η ερμηνεία τις ξεπερνά κάθε προσδοκία, και μονο η στενοκεφαλιά κάποιων ανθρώπων του χώρου θα μπορούσε να τις κοστίσει μια παλικαρίσια υποψηφιότητα στα επερχόμενα oscars. Ο Alfred Molina (μέγας καρατερίστας) βρίσκει ΚΑΤ’ Λ’ΘΟΣ (ας όψεται η k. Τάιμορ) έναν πρωταγωνιστικό ρολο που επισκιάζει αυτόν τις κεντρικής ηρωίδας. Δεν είναι συνταρακτικός, χωρια που δεν υπάρχει η εμφανισιακή χημεία με την μικροσκοπική- κούκλα-Σάλμα. Όσο για τι Julie Τάιμορ, στη δεύτερη δουλειά τις μετά τον στυλιζαρισμένο αλλα εκκωφαντικά άδειο Titus - Τίτος Ανδρόνικος, δείχνει αδυναμία στην τιθάσευση του υλικού τις (διόλου παράξενο, αν σκεφθεί κανεις τα...κοκόρια που λαλούν στον σεναριακό τομέα (Diane Lake, Gregory Νανά, Clancy "σιγαλ" and Ανά Thomas, στην προσαρμογή του “Frida: A Biography of Frida Kahlo” –του Hayden Χερέρα). Υπάρχουν σκηνές καθαρού σουρεαλιστικού μεγαλείου (το ατύχημα στο λεωφορείο-η επιθανάτια σκοινί), με μια φωτογραφία (του Rodrigo Πριέτο που ξεπερνά την καλή δουλειά του στο 8 Mile) προκλητικά σαγηνευτική, καταπληκτικά κοστούμια και art direction. Μολαταύτα, το φλύαρο, ανεκδοτολογικό σενάριο και η λίγο ανοίκεια σύνδεση τις εικονοκλαστικής κινηματογράφησης με αυτό, σχεδόν πάντα εις βάρος τις ουσίας, δηλώνει το ξεκάθαρο: Για άλλη μια φορα η δημιουργός τις φοβερής μεταφοράς του The Lion King στο Broadway, παράστασης που άφησε εποχή, στερείται τις κινηματογραφικής ματιάς που θα ενοποιήσει τις αδιαμφισβήτητες καλλιτεχνικές τις αρετές.