W.E. (2011)

Ένα διπλό ρομαντικό δράμα με επίκεντρο την υπόθεση μεταξύ του βασιλιά Edward VIII και της χωρισμένης αμερικανίδας Γουόλις Σίμπσον και ένα σύγχρονο ειδύλλιο ανάμεσα σε μια παντρεμένη γυναίκα και έναν Ρώσο φύλακα ασφαλείας.Πλειστηριασμός του Sotheby’s γίνεται αφορμή για δυστυχισμένη με το γάμο της Αμερικάνα να αναπολήσει μπροστά σου όλη την ιστορία του έρωτα που οδήγησε στην αυτοεξορία τον αδερφό του Βρετανού Βασιλιά Γεωργίου του 6ου. Σαν κιτς απάντηση στην οσκαρική ταινία του Tom Hooper, η Madonna στη δεύτερη σκηνοθετική της απόπειρα προσπαθεί να πιάσει την ιστορία του αδερφού του King’s Speech 2010 και να της φορέσει μοντέρνο πρίσμα με τον κυριολεκτικότερο τρόπο που μπορούσε να σκεφτεί. Βάζοντας τον ασυμβίβαστο έρωτα που κόστισε έναν θρόνο, να παραλληλίζεται με τις απογοητεύσεις μέλλουσας ζωντοχήρας στην Αμερική του σήμερα, μπορείς να υποθέσεις ότι η Madonna χρησιμοποιεί την ηρωίδα της σαν αντικατοπτρισμό της ίδιας και της χρόνιας εμμονής που υποτίθεται ότι φέρει η σκηνοθέτιδα, με την δις διαζευγμένη δούκισσα που οδήγησε τον πρίγκιπά της πρώτα στην δημόσια κατακραυγή κι αργότερα στις σκοτεινότερες των σελίδων της βρετανικής Ιστορίας.

Το κατά πόσο η επί χρόνια απόλυτη εκπρόσωπος της επιτομής του stardom, βρήκε αυτοβιογραφικά στοιχεία στην αγάπη για έναν κοινό θνητό και την ανάγκη να δραπετεύσει απ’ τη γυάλα της δημοσιότητας για να αυτοεξοριστεί μαζί του σε κάποιο μακρινό κι απομονωμένο ηλιόλουστο θέρετρο, υπάρχουν σίγουρα εγκυρότεροι απ’ τον υπογράφοντα αναλυτές να το αναλύσουν, το σίγουρο όμως είναι πως η Madonna καταφέρνει σ’ αυτή τη δεύτερη, πιο συγκεντρωμένη της βόλτα πίσω από τις κάμερες, να συνθέσει ένα στιλιζαρισμένο, κατά καιρούς αποπροσανατολισμένο, κατά συρροή μονότονο και κατά προσέγγιση τεκμηριωμένο δράμα, που δεν καταφέρνει να είναι κάτι άλλο από αισθηματικό, με τα ψυχογραφικά στοιχεία να εξαντλούνται σε επίπεδα τηλενουβέλας και την αισθητική να μην ξεπερνά αυτή των προσεγμένων διαφημιστικών.