1969 (1988)

Δυό φίλοι, ο Ράλφ κι ο Σκοτ, ζουν σε μια μικρή κωμόπολη όταν έχει πια φουντώσει για τα καλά η κατακραυγή των απλών αμερικανών πολιτών για τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Ο αδελφός του Σκοτ φεύγει για τον πόλεμο και οι δυό φίλοι αρχίζουν ανοικτά πλέον να εκφράζουν παντού την αντίθεσή τους για την άδικη αυτή επιχείρηση της χώρας τους σ' αυτή τη μακρυνή χώρα της Ασίας. Ο Σκοτ αποξενώνεται εντελώς απο τον υπερσυντηρητικό και ιμπεριαλιστή πατέρα του και με τον Ράλφ φεύγουν απ' τον τόπο τους για να ζήσουν την ελευθερία μέσα απο το χίπικο κίνημα της νεολαίας που αντιδρά στα σχέδια του Νίξον. Όταν όμως γυρίσουν,θα ζήσουν δραματικά γεγονότα που αποκαλύπτουν πόσο αισχρός και άδικος ήταν αυτός ο πόλεμος, με το βαρύ κόστος που είχε σε χιλάδες οικογένειες που έχασαν τα παιδιά τους, έτσι για την πλάκα.. Επιφανειακά η ταινία μας αφηγείται την ιστορία δύο φίλων. Ο ένας ισορροπημένος, μορφωμένος με άποψη. Ο άλλος, ρέμπελος ζαμανφουντίστας με τις τζούρες μαριχουάνας και το LSD να επιδρούν άσχημα στη συμπεριφορά του.

Ο δεσμός τους ερευνάται σχολαστικά απ' την ταινία με περίγυρο τα μέλη των οικογενειών τους και την επίδραση που ασκούν επάνω τους. Όλα αυτά, με φόντο το Βιετνάμ, που ξεσηκώνει την νεολαία, την εξάπλωση του χίπικου κινήματος, τις πολιτικές κι επιστημονικές εξελίξεις, το ξέσπασμα της ροκ, καταστάσεις που εκτυλίσονται στις ΗΠΑ αυτά τα ταραγμένα χρόνια (68-69) και που κάνουν την ταινία πολύπλοκη και πολύ ενδιαφέρουσα. Παράλληλα έχουμε απίστευτες ερμηνείες, όλων των πρωταγωνιστών, που δεν είναι και λίγοι όσον αφορά τα βαριά ονόματα, αλλά μ' έναν Κήφερ Σάδερλαντ για... Όσκαρ! Ίσως, κατ' εμέ, στον καλύτερο ρόλο της καριέρας του ώς τώρα. ΥΠΕΡΟΧΟΣ. Θαυμάστε όμως και τον Μπρούς Ντέρν. Ο ρόλος του ψυχωτικού, καρασυντηρητικού αμερικανου βλαχοπατριώτη, αποδίδεται τέλεια. Η γλυκιά Γουινόνα Ράιντερ συναρπαστική στον ρόλο της ψαγμένης κι έντονα πολιτικοποιημένης φοιτητριούλας και η Τζοάνα Κάσιντυ, η απόλυτη ώριμη γυναίκα, που υποδύεται την ακοολική, χαζοχαρούμενη και υπερπροστατευτική μαμά. Τέλος ο Ρόμπερτ Ντάουνι, είναι αρκετά καλός αλλά θα μπορούσε και καλύτερα.. Δεν κατάφερα ποτέ να καταλάβω γιατί αυτή η ταινία δεν άρεσε. Καλοί ηθοποιοι, ψαγμένο το θέμα απο ένα σκηνοθέτη που μάλλον αυτοβιογραφείται, μετά το όσκαρ που πήρε το '81 σαν σεναριογράφος για το υπέροχο "On Golden Pond", με μια μουσική επένδυση που σε πετάει απο το κάθισμα, καθώς παρελαύνει όλη η αφρόκρεμα του κλασσικού ροκ, ζωντανεύοντας απόλυτα εκείνη τη χρονιά που έγινε το Γούντστοκ, ενώ τα αμερικανάκια έπεφταν σαν τις μύγες στα ριζοχώραφα του Βιετνάμ κι ο Νηλ Άρμστρονγκ πατούσε στο φεγγάρι.