A Monster Calls (2016)

Ένα αγόρι που αναζητά τη βοήθεια ενός δέντρου τέρας για να αντιμετωπίσουν την ανύπαντρη μητέρα είναι ανίατη ασθένεια.Και τα δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ για την καλύτερη ηθοποιό Naomi Watts πήρε ο ισπανούς σκηνοθέτες. Ισπανικά σε ένα ευρύ έννοια του όρου — με την αποικία και. Και αν καλά Ναόμι, είναι καλό και για μας, και τους, και γενικά σε όλους. Το πρώτο τέτοιο σκηνοθέτης ήταν ένας μεξικανός Αλεχάντρο Γκονζάλες Ιναρίτου (ως αποτέλεσμα έγινε megastar), το δεύτερο — ο Χουάν Αντόνιο (διαδρομή σε τώρα είναι ανοιχτό μόνο κάμε). Και έκανε το επόμενο βήμα στην trek: για το "Άσυλο" και "Αδύνατο" ακολούθησε "η Φωνή του τέρατος".Οι κάτοικοι της Ισπανίας, αποικίες και plaza Catalunya είναι καλοί στο ποδόσφαιρο, το μπάσκετ και τένις, έχουν όμορφα τριπλά ονόματα, θα γνωρίσει, και jalapeno, και οι ισπανοί, με την ευρεία έννοια της λέξης ξέρουν στο μαγικό ρεαλισμό.

Να πάρει τουλάχιστον τον γιατρό του Gabriel Garcia Marquez ή δρ Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, που δεν είναι αντίθετος να ανοίξεις ανθρώπινες ψυχές φανταστικά εργαλεία.Ο κόνορ, είναι πάρα πολύ μεγάλος για να είναι το παιδί και πάρα πολύ νέος για να είναι άνδρας, ζει σε μια μικρή βρετανική πόλη. Στο σχολείο το πιο άρρωστο θέσεις χτυπάει ένα μεγάλο νταής, στο σπίτι πεθαίνει από καρκίνο μητέρα. Ο πατέρας πήγε στην Αμερική, δεν έχω φίλους, αλλά δεν υπάρχει μόνιμος εφιάλτης: όνειρο, όπως κρατά η μητέρα πάνω από ένα γκρεμό, αλλά το χέρι γλιστρήσει, και ξυπνάει. Εφιαλτική νύχτα γεννούν ανήσυχες μέρες. Και όταν η μητέρα μου χειροτερεύει, ένα τεράστιο δέντρο που μεγαλώνει στην αυλή της εκκλησίας, ζωντανεύει με μια συντριβή και τη φλόγα. Έρχεται το τέρας. Λέει το αγόρι τρεις ιστορίες.Και εδώ αρχίζει το πιο ενδιαφέρον, το πιο απροσδόκητο. Το ίδιο συμβαίνει, γιατί καταλαβαίνετε ότι το να θάψει τον κινηματογράφο νωρίς, και εκείνους που τον έθαψε, να χώνει τη μύτη, όπως κουτάβι, "η Φωνή του τέρατος" και να πω: "τι Είναι αυτό; Τι είναι αυτό; Βλέπεις πως οι άνθρωποι μπορούν να το πω! Ο κινηματογράφος είναι ζωντανός!".

Ναι, είναι ζωντανός και σε θέση να καταπλήξει.Η ταινία είναι πολύ καλύτερα και πολύ περισσότερο από το trailer. Έγκριση στην ιστοσελίδα του Forum Cinemas, ότι το μωρό της φαντασίας — ένα ψέμα (εκτός αν εννοείς "όλοι είμαστε παιδιά"). Και αυτό είναι πραγματικά μεγάλη ή δεν θα ήταν έκπληξη. Πηγαίναμε για μια καλή ταινία για παιδιά, αλλά είναι παγιδευμένοι σε μια υπέροχη ταινία χωρίς "για". Ήθελε και.δεν κόβει τη μαγεία από τον ώμο. Όλα υπερφυσικό συμβαίνει στα σύνορα των δύο πραγματικότητες τις πλευρές του εσωτερικού κόσμου Κόνορ. Έξω — μόνο τις συνέπειες, ναι άκρη μαγικό αυτί σου στον τελικό. Και αυτή η λεπτή φαντασία παίζει το χέρι του ρεαλισμού.Ενδίδοντας στερεότυπα, περιμένεις από το τέρας-αφηγητή προβλέψιμη ιστορίες με καταλήξεις, αλλά τίποτα τέτοιο. Το τέρας δεν το κακό, δεν κάνει καλό, δεν σταματά τον πόλεμο και δεν ταΐζει τους φτωχούς. Η ιστορία είναι υπέροχη αναβίωσε εικόνες για την ανάμιξη του καλού και του κακού, για συμβιβασμό και για την ασάφεια της ηθικής. Η ιστορία — για την πραγματική, ζωής, αυτές οι ιστορίες — άγρια τη δημιουργία, δώσε τους το θέλημα του, είναι άγνωστο τι. Το τέρας και ο ίδιος να γίνει κάτω από τους ιστορίες — δεν είναι καλό και δεν είναι κακό, φοβερό και καλόκαρδος, πολύ ανθρώπινο και πολύ προσωπική τέρας Κόνορ.Οι ισπανοί με την ευρεία έννοια του όρου — οδηγού ευγλωττία. κατάφερε να πείσει τους ηθοποιούς ζωντανά στην οθόνη, και μας — να ζήσω αυτές τις δύο ώρες μαζί τους.

Με τον Lewis — ήσυχα φοβερή πραγματικότητα το παιδί, δεν επιθυμεί ούτε να καταλάβουμε ούτε να συγχωρούμε; με Σιγκούρνι Γουίβερ — γιαγιά, αναγκαστική με είναι η πραγματικότητα και τον εαυτό μου, και εγγονός μου (ναι, έχει και η μητέρα πεθαίνει, αλλά έχει κάτι πεθαίνει η κόρη); με την Felicity Jones — άρρωστο, αδύναμο και φροντίδα. Σαν να ήταν αστείο, ότι τα άπειρα " ", ο Λίαμ Νίσον πρέπει να είσαι καλή όμως στο ρόλο του δέντρου, αλλά δεν θέλω να πονάει τόσο καλός Τέρας. Συγκρίνετε τον με τον γκρουτ Κρασιού Diesel από "Φύλακες του Γαλαξία", αλλά το Τέρας — το αντίθετο, είναι σοφό και. Και ας εξωτερικά Τέρας — Groot-2, είναι μάλλον Ava, ο μεταφορέας δεν είναι δικαιοσύνη, αλλά γαλήνη. Σε έναν ισπανό με την ευρεία έννοια της λέξης μεγάλη καρδιά και ένα μεγάλο κοφτερό μαχαίρι — κόβει με το ψαλίδι, αλλά δεν ξεπλένει σε. Σε έναν ισπανό με την ευρεία έννοια της λέξης ταλέντο του αφηγητή, και δεν είναι κενά λόγια, υπάρχει μια απόδειξη. Στην ταινία, και δεν είναι τόσο πλούσια σε soundtrack, υπάρχουν περίοδοι πλήρη σιωπή. Και αν στις πρώτες τέτοιες παύσεις στο σινεμά εδώ και εκεί ακούγονται, και ακόμη και συνομιλίες, πιο κοντά στους τελικούς ο θεατής δεν είναι κάτι που, το στόμα ανοιχτό φοβάται να απερίσκεπτος εκπνοή δεν σπάσει το ξόρκι. Αν αυτό δεν είναι μαγεία;