One More Time with Feeling (2016)

O Νick Cave είχε πει και επανάλαβε και εδώ, πως η μνήμη είναι το πιο σημαντικό πράγμα σε έναν άνθρωπο. «Χωρίς αυτή, δεν υπάρχεις». Πλέον, ο ίδιος ζει με την πιο σκοτεινή ανάμνηση της ζωής του. Οι ηχογραφήσεις του νέου δίσκου των Bad Seeds διακόπηκαν βίαια, όταν ο γιος του Cave, Arthur, σκοτώθηκε σε ηλικία δεκαπέντε ετών, πέρσι το καλοκαίρι. Το "One More Time With Feeling" προβλήθηκε στις 8/9, ως πρελούδιο στην κυκλοφορία του δίσκου "Skeleton Tree". Να προσπαθείς να ξαναμπείς στη διαδικασία που κάνεις σχεδόν σαράντα χρόνια, αλλά ως άλλος άνθρωπος. «Μετά από ένα τέτοιο γεγονός, είσαι κάποιος άλλος, μέσα στο ακριβώς ίδιο περιβάλλον. Δεν άλλαξε η πόλη. Ο χρόνος έγινε ελαστικός» λέει στην αρχή και στο τέλος. «Μπορεί να απομακρυνθείς με τον καιρό από την τραγωδία, αλλά όσο κι αν τραβάς το λάστιχο, θα ξαναγυρνάς πίσω σε αυτήν». Nick Cave Δεν υπάρχει τίποτα αδιάκριτο σε ό,τι αφορά το θέμα του θανάτου. Ο σκηνοθέτης αποφεύγει απευθείας ερωτήσεις για το θέμα, το όνομα Arthur, θα ακουστεί σχεδόν 75 λεπτά μετά την αρχή. Θα ξεκινήσει ως ένα ντοκιμαντέρ για τη δημιουργία ενός νέου δίσκου, αλλά σταδιακά ο Cave θα ανοιχτεί, χωρίς καν να ξέρει αν κάνει το σωστό. «Πιθανότατα λέω ένα σωρό μαλακίες» θα πει κάποια στιγμή. Αναφέρεται στο γεγονός του θανάτου του γιου του ως τραύμα. «Ουσιαστικά δεν συνέβη κάτι σε εμάς. Σε αυτόν συνέβη.

Είναι νεκρός. Θυμάμαι πως στεκόμουν στην ουρά να πάρω ψωμί. Ενας άνδρας με έπιασε μαλακά από το μπράτσο και μου είπε είμαστε μαζί σου. Συνειδητοποίησα πως όλοι με κοιτούσαν με βλέμμα συμπάθειας. Πότε έγινα αντικείμενο λύπησης;». Ο τίτλος, "One More Time With Feeling", σαφέστατα ειρωνικός, θέτει σε σκέψη την επιστροφή ενός καλλιτέχνη στην Τέχνη του, μετά από ένα τέτοιο γεγονός που αλλάζει τα πάντα. O 58χρονος Nick, δεν κρύβεται στιγμή. «Η φαντασία μου θέλει χώρο να λειτουργήσει. Ένα τέτοιο τραύμα, περιορίζει τα πάντα». Ο σκηνοθέτης εφευρίσκει έναν τρόπο να μπει στο μυαλό του Cave. Οταν σταματά να μιλά και χάνεται στις σκέψεις του, ενώ η μπάντα και οι τεχνικοί ετοιμάζονται, ακούμε τις σκέψεις του. Γεμάτες αγωνία («χάνω τη φωνή μου») και χωρίς το σαρδόνιο και τρομερό χιούμορ που πάντα είχε. Η παρουσία του εγκέφαλου πλέον των Bad Seeds, Warren Ellis, είναι σαν ένα φως που προσπαθεί να τον τραβήξει μακριά από το σκοτεινό τούνελ. Πραγματικός φίλος, αναζητεί τρόπους με χιούμορ για να ξαναδώσει ένα αίσθημα ρουτίνας και καθημερινότητας ξανά στον Nick. Ο Cave χαμογελά δυο, τρεις φορές, κυρίως από τα πειράγματα του Ellis ή όταν τον επισκέπτεται στο στούντιο ο γιος του μαζί με τη γυναίκα του. Η Susie Bricks, δείχνει διστακτική στην αρχή, αλλά για λίγο θα μιλήσει για όσα συνέβησαν, λιτά και συγκινητικά. Με αυτήν στο πλάνο, υπάρχει και η πλέον δύσκολη σκηνή της ταινίας, όταν πριν μας δείξει κάτι, λέει ψιθυριστά στον άνδρα της, σχεδόν για να μην ακούσουμε, «προσπάθησε να μην κλάψεις». Όσοι το είδατε, ξέρετε... Η ραχοκοκαλιά της ταινίας είναι βέβαια τα τραγούδια.

Γι' αυτό είμαστε εδώ, γι' αυτό ασχολούμαστε με τον Cave. Ακούγονται και τα οκτώ νέα κομμάτια, με τον Cave να τραγουδά πιο όμορφα από ποτέ με τη φωνή ενός καταρρακωμένου άνδρα, που την ίδια στιγμή δείχνει πως αυτό ξέρει να κάνει καλύτερα. Η ερμηνεία του στο "I Need You" είναι μακράν η πιο συγκινητική της τεράστιας καριέρας του, το ίδιο και στο "Distant Sky" παρέα με την Δανή σοπράνο Else Torp. Nick Cave Ο Ellis κατευθύνει τα πάντα, αυτήν τη φορά ακόμα περισσότερο, προσπαθώντας να ξαναβγάλει το καράβι στη στεριά. Με συνεχή ακούσματα για τρεις μέρες σερί, είναι ταπεινό να πεις πως ακόμα ένα αριστούργημα προστέθηκε στον κατάλογό τους. Η σκηνοθεσία του Andrew Dominik των "The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford" (με το sountrack από Cave και Ellis) και "Killing Them Softly", απογειώνει αυτό το δυσβάσταχτο φιλμ. Το μαυρόασπρο 3D είναι άψογο και λειτουργικό, η κάμερά του κινείται σαν να είναι τα μάτια μας. Τρυπώνει στον κόσμο των Bad Seeds στο στούντιο, αλλά πού και πού βρίσκει χαραμάδες για να ξαναβγεί έξω, να πάρει αέρα ψηλά στα αστέρια. Κυριολεκτικά. Με face to face συνομιλίες, πολύ κοντινά πλάνα, αποτυπώνει όσο πιο αληθινά μπορεί, το πρόσωπο του Cave, άδειο και σκοτεινό...

Η ταινία One More Time with Feeling τελειώνει με τον Cave να μας λέει πως, αυτός και η γυναίκα του, αποφάσισαν πλέον να είναι ευτυχισμένοι. Ως μια πράξη εκδίκησης, να έρθουν ξανά κοντά και να προσέχουν ο ένας τον άλλο. Το τελικό πλάνο είναι ο γκρεμός που συνέβησαν όλα και μια ηχογράφηση του Cave με τους γιους του. Αυτός να παίζει πιάνο και εκείνους να τραγουδούν το "Deep Water" της Marianne Faithfull. Δεν έχω δει πολλές ταινίες, που δεν ακούστηκε το παραμικρό, είτε στη διάρκειά της, είτε μόλις άναψαν τα φώτα. Αυτό το ντοκιμαντέρ για τη δημιουργία ενός δίσκου από τις πιο σημαντικές μπάντες της Ιστορίας της μουσικής, θα το θυμόμαστε πλέον ως κλασικό, και ίσως το ξαναδούμε όταν η θλίψη, περάσει και αυτή.