Logan Lucky (2017)

Όλα δείχνουν ότι ο Soderbergh το παλεύει να αποκαταστήσει το όνομα του, το οποίο έχει πράγματι υποστεί μια γερή πτώση στο «χρηματιστήριο αξιών του σινεμά», αλλά μοιάζει να ξεχνάει κάτι εξίσου σημαντικό με τη σκηνοθετική επιδεξιότητα: το σενάριο. Αυτό είναι ο μοναδικός λόγος που το «Logan Lucky» δεν απογειώνεται ποτέ, δεν μπαίνει στο πάνθεο μιας σπουδαίας λίστας αμερικανικών κωμωδιών, όπου το πατροπαράδοτο στυλ των Coen έχει κάνει θαύματα και μακριά από τα δύο τρομερά αδέλφια.

Το φιλμ Logan Lucky του Soderbergh, καταρχάς, έχει τη χάρη να κρατιέται μακριά από την υπεροψία του mainstream κινηματογράφου. Κι όμως, σου παρέχει μια τριάδα ηθοποιών (Channing Tatum, Adam Driver και Daniel Craig) mainstream κλάσης, η οποία ξεπερνάει το απλό φιλότιμο και παίζει δεμένη και με φούρια. Αφήστε που γύρω τους έχουμε ένα γενικά εξαιρετικό καστ, που συνολικά κάνει την απλή ατάκα να παίρνει όγκο. Η κωμωδία απλώνεται με χαλαρότητα, θα έλεγες σε σημεία και με απάθεια από πλευράς ηρώων, και χωρίς πολλά ξεσπάσματα ή ξεκαρδιστικά στιγμιότυπα, πετυχαίνει να αποδώσει, να περάσει στον θεατή. Είναι μέσα στο κλίμα των heist κωμωδιών που θέλουμε να βλέπουμε και να ξαναβλέπουμε.

Αλλά ο γεννημένος στην Ατλάντα δημιουργός δεν αφήνει μονάχα στο ύφος την ευεργετική του επίδραση επί του πρακτέου. Όλα τα πλάνα, ακόμα κι αυτά που δεν εμπλέκονται στη δράση, είναι «πειραγμένα». Θα έλεγε ορθότερα κάνεις, μελετημένα. Έξυπνες γωνίες λήψης, έλεγχος στην κίνηση των ηθοποιών εμπρός της κάμερας, συγχρονισμός ατάκας και εικόνας, και τέλος ένα καταπληκτικό μοντάζ, απαραίτητο άλλωστε σε τέτοιου είδους πολυπρόσωπη ταινία. Δεν παρασέρνεται μάλιστα να τρέξει και να καταντήσει την ταινία του βίντεο-κλιπ, αντίθετα πάντα δείχνει απόλυτο έλεγχο επί του μοντάζ και των ρυθμών του, επιβάλλοντας μια ομαλότητα, και μια ψευδαίσθηση απλότητας ταιριαστή με το επαρχιώτικο ντεκόρ του.

Κι ενώ όλα αυτά εκτελούνται άψογα, το σενάριο είναι κάτι παραπάνω από αδύναμος κρίκος. Βασικά, όλα πηγαίνουν τόσο ρολόι για τους ήρωες μας, που μοιάζει μια τόσο ριψοκίνδυνη και πολύπλοκη ληστεία να μπορούσε να έχει εκτελεστεί κι από πεντάχρονα. Ούτε η ανατροπή του απώτερου φινάλε περισώζει τα προσχήματα, και το μόνο που θα μπορούσαν να ελπίζουν οι δημιουργοί, είναι ο θεατής να το εκλάβει όλο αυτό ως μια φάρσα, κάτι σαν παρωδία των heist κωμωδιών. Κάτι βέβαια άτοπο, μια και η κωμωδία δεν επιδέχεται εύκολα κάτι τέτοιο. Έτσι, τελειώνοντας εξασθενεί γρήγορα όλο αυτό που είδαμε, αφού δεν μπήκαμε ποτέ στη διαδικασία να αισθανθούμε κάποια αγωνία για τα τεκταινόμενα, κάποια ένταση που να άξιζε τον κόπο.

Όπως και να ‘χει, ο Soderbergh είναι σε καλό δρόμο. Ίσως όμως θα έπρεπε να ανακτήσει περισσότερο την αυτοπεποίθηση του ως δημιουργός, αποζητώντας επιτέλους τον στόμφο αυτού που χαιρόμασταν να ακολουθούμε κατά πόδας ως και το 2000.