Τερματικός Σταθμός - Terminal (2018)

ΤΕΛΙΚΌΣ εξής δύο δολοφόνους του με ένα απειλητικό αποστολή, μια ανίατη ασθένεια δασκάλα, μια αινιγματική επιστάτης και σερβιτόρα με μια διπλή ζωή. Δολοφονικές συνέπειες ξετυλίξουν καθώς οι ζωές τους συναντιούνται σε χέρια εγκληματίας που θέλει εκδίκηση.Το Terminal αποτελεί την πρώτη σκηνοθετική προσπάθεια του χρόνιου παραγωγού Vaughn Stein (World War Z) και ένα μυστηριώδες αινιγματικό θρίλερ, δείγμα ενός μεταμοντέρνου υβριδικού σινεμά, που στηρίζεται κυρίως στη σουρεάλ, ακαθόριστη αφήγηση, παρά σε ένα γραμμικό κλασσικό σενάριο, κίνημα που τα τελευταία χρόνια, όλο και επεκτείνεται. Στο συγκεκριμένη περίπτωση, έχουμε να κάνουμε με μια ιδέα αρχικά υποσχόμενη, με ένα σκηνοθέτη που γνωρίζει άρτια την αισθητική του σινεμά και ένα cast αξιολογότατο, ωστόσο τίποτε απ' τα παραπάνω δεν αξιοποιείται. Αρχικά, το μάτι πέφτει στα εξαιρετικά ντεκόρ της πόλης του φιλμ (το όνομά της δεν αναφέρεται πουθενά), με μια αισθητική που παραπέμπει σε γερμανικό εξπρεσιονισμό, τα παλιότερα film του Tim Burton, ενώ τα τίγκα στο Neon ομιχλώδη σοκάκια και πλάνα, είναι κινηματογραφημένα με άποψη και σύγχρονο τρόπο, συνεχίζοντας την παράδοση σκηνοθετών όπως ο N.W. Refn και γενικά του μοντέρνου τρόπου κινηματογράφισης.

Το επίσης προβληματικό, είναι η νωχελικοί ρυθμοί, καθώς τα διαδραματιζόμενα γεγονότα δεν πείθουν για την αληθοφάνειά τους, ενώ όσο περνά η ώρα διάφορα plot twist εμφανίζονται εδώ και κει, δίνοντας όμως την αίσθηση του τραβηγμένου, που εξηγείται μόνο μέσα απ' το στόμα των ηθοποιών εκβιαστικά και όχι μέσα από μια ενδιαφέρουσα συνολική σκηνοθετική ανάπτυξη. Γενικώς, το όλο concept πατά πάνω στη λογοτεχνική φαντασία του Lewis Carroll, θέλοντας ν' αποτελέσει μια μοντέρνα εναλλακτική version του Alice through the looking glass, με τους περίεργους χαρακτήρες-κατοίκους της πόλης, τα παραισθησιακά πλάνα, με την tripαριστή ατμόσφαιρα που δημιουργούν και με κριτική σε θεσμούς όπως η καθολική εκκλησία και η υποκρισία της, η εγκατάλειψη γονέων-παιδιών, η εκδίκηση του ιουδαϊκού μοτίβου ''οφθαλμός αντί οφθαλμού'', ο θάνατος ως επιλογή μηδενισμού και παραίτησης. Γενικώς οι προθέσεις και υλικά υπάρχουν, αλλά χάνονται σε ένα, αδίκως, χαοτικό σύνολο που μπερδεύει και χωρίς λόγο εκβιάζει την αίσθηση του ψαγμένου και φιλοσοφικού.

Η femme fatale εδώ, Margot Robbie, είναι σίγουρα απ' τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της, με ανεξάντλητες ικανότητες στο ν' αλλάζει χαρακτήρες, εδώ όμως επαναλαμβάνει δυστυχώς πολλά δάνεια απ' την Harley Quinn, ενώ το όλο psycho ύφος του χαρακτήρα που υποδύεται, πρέπει να προσεχτεί πάρα πολύ, ώστε να μην καθιερωθεί και σε άλλους ρόλους της, καθιστώντας μανιέρα. Το cast γενικά προσπαθεί και είναι αξιόλογο, ενώ ο κ. Vaughn Stein, ικανότατος τεχνίτης, επέλεξε ένα εγχείρημα δύσκολο, που παρόλο που σεναριακά δεν του βγήκε, διαθέτει το κατάλληλο υπόβαθρο, ώστε ν' αποτελέσει αφορμή εξέλιξης του δημιουργού μαθαίνοντας απ' τα λάθη του, όπως άλλωστε γίνεται σε κάθε ντεμπούτο.