Ready Player One (2018)

Αναρωτιέται κανείς πόσα χρόνια έχουν περάσει, με το μαγικό ραβδάκι της ψυχαγωγίας να μην παύει να είναι πάντα ενεργό στα χέρια του Spielberg. Και είναι εξίσου θαυμαστό το πώς αυτός ο άνθρωπος προσαρμόζεται στο να είναι ένα βήμα μπροστά από την εποχή του, εκφράζοντας έτσι όχι μονάχα τη σύγχρονη νεολαία, αλλά και τις επόμενες. Με αυτά σταθερά κατά νου, είναι κρίμα που το «Ready Player One» δεν είναι τόσο προσεγμένο επί του κειμένου, όσο είναι ψυχαγωγικό. Και είναι πράγματι κρίμα, επειδή κρύβει στη θεματική του δυνατά επιμέρους σημεία, που θα μπορούσαν να δώσουν κάτι εφάμιλλο με το «Α.Ι. Τεχνητή Νοημοσύνη».Η ψηφιακή πραγματικότητα είναι ήδη εδώ, και είναι σίγουρο πως θα κατακτήσει σημαντικό κομμάτι από τις μελλοντικές μας δραστηριότητες. Η ταινία Ready Player One υποθέτει ότι στην ουσία θα είναι ολική αυτή η κατάκτηση, σε σημείο η πραγματική ζωή να έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Μια υπόθεση τρομακτικά πιθανή. Μόνο που το σενάριο δεν στέκεται ιδιαίτερα στον πραγματικό κόσμο και στο πώς αυτός καταφέρνει να λειτουργεί όταν σχεδόν στο σύνολο του ο πλανήτης είναι «αλλού», αλλά προτιμά να μπει κι αυτό στο παιχνίδι, τονίζοντας ίσως άθελα του ότι εκεί βρίσκεται ο κόσμος που αξίζει να ζεις, σε αντιστάθμιση με την ανιαρή πραγματικότητα.

Καμία λοιπόν προβληματική επί του θέματος, πέρα από το φινάλε που όμως όταν έρχεται να μπαλώσει καταστάσεις, δεν μπορεί πια παρά να μοιάζει με μια αφελή και κλισέ προσέγγιση επί ενός τόσο σημαντικού προβληματισμού. Είναι σαν να τραβάει λιγάκι το αυτί από μια νεολαία που αγοράζει οτιδήποτε «ουάου» της προσφέρει η τεχνολογία, μα ποτέ δεν επεξηγεί τους αληθινούς κίνδυνους που ελλοχεύουν πίσω από αυτήν της την επιλογή.Αλλά το θεαματικό κομμάτι του έργου είναι να το πιείς στο ποτήρι. Μακριά από τις κιτς επιλογές των αδελφών Wachowski στο «Speed Racer», ο ψηφιακός κόσμος του Spielberg είναι ευέλικτος, προσεγμένος στη λεπτομέρεια και απέραντα νοσταλγικός. Οι κινηματογραφικές και ποπ αναφορές δίνουν και παίρνουν, και έστω κι αν δεν αναζητείται μέσα τους κάτι νοηματικά ζουμερό, δεν μπορούν παρά να τονώσουν το συναισθηματικό ένστικτο του θεατή κάθε ηλικίας.

Μακάρι, πάλι, το μυστήριο που αναπτύσσεται εντός της πλοκής να δανείζονταν τα στοιχεία επίλυσης του από αυτές τις αναφορές, βάζοντας στο κόλπο της επίλυσης του και τον διαβασμένο θεατή.Και μέσα σε όλα αυτά που μοιάζουν υποθετικά με παροξυσμό, ο Spielberg έχει έλεγχο και του τελευταίου πλάνου, δεν αφήνει να ξεφύγει ποτέ το δημιούργημα του, δεν έχει κανέναν σκοπό να θαμπώσει τον θεατή του με ταχύτητες που μπορεί και να τον ζάλιζαν. Εννοώντας τη δεκαετία του 1980 με ένα πιθανό μέλλον, πετυχαίνει την ίδια ώρα να ικανοποιήσει όλες τις γενιές από τότε ως σήμερα, υπερτονίζοντας και το γεγονός ότι κάποια όμορφα καμωμένα πράγματα της ποπ κουλτούρας είναι διαχρονικά και μέλει να παραμείνουν ως σημεία αναφοράς για καιρό μπροστά μας.Συνολικά, δεν γίνεται να αγνοήσεις το γεγονός ότι επιμέρους ενσκήπτουν προβληματισμοί που το έργο όχι μονάχα δεν τους ακουμπάει, αλλά έστω κι άθελα του τους απαλλοτριώνει. Αλλά έχουμε ακόμα έναν δυνατό ψυχαγωγικά Spielberg, που δηλώνει παρόν και στο σήμερα, και στο αύριο… και στο χθες.