The Waiter (2018)

Ο Ρένος είναι ένας μοναχικός και συγκροτημένος επαγγελματίας σερβιτόρος. Τον βρίσκουμε να βουλιάζει μέσα στη μονοτονία της καθημερινότητας, χωρίς ωστόσο να διαμαρτύρεται. Ξαφνικά, όμως, όλα αυτά θα αλλάξουν. Βρίσκεται μπλεγμένος σε μία ιστορία που τον ταρακουνά και τον εξωθεί στα όριά του.Ο Στηβ Κρικρής έχει συνεργαστεί στο παρελθόν με τον Λάνθιμο κι αυτό φαίνεται. Η όλη ιδέα καθώς και η εκτέλεσή της δημιουργούν μία ατμόσφαιρα περίεργη και άβολη.

Αρχικά, εξοικειωνόμαστε με τη ρουτίνα του Ρένου, τον βλέπουμε να ξυπνά, να εργάζεται και να αφιερώνει όλον τον ελεύθερό του χρόνο στα αγαπημένα του φυτά. Όλα κυλούν ήρεμα και βασανιστικά αργά μέχρι που ο Ρένος ανακαλύπτει άθελά του ένα πτώμα και έπειτα γίνεται –όχι και τόσο άθελά του- φίλος με τον δολοφόνο.

Η εξέλιξη της ιστορίας, η λακωνικότητα του Κρικρή, που δεν σου δίνει και πολλές εξηγήσεις, οι άβολες συζητήσεις, και οι ακόμη πιο άβολες σκηνές χορού -κι όλα αυτά συνοδευμένα από ένα soundtrack που είναι αδιαμφισβήτητα άξιο επαίνου- σε βάζουν για τα καλά μέσα στο κλίμα που θέλει να καλλιεργήσει ο δημιουργός. Βέβαια, ο διάλογος σπανίζει, όπως και οι σκηνές με έντονη δράση ή έστω συναισθηματική ένταση, ίσως, όμως, να είναι αυτά τα βασικά συστατικά που κάνουν την ταινία αυτό που είναι.